Kırklareli’nin Babaeski ilçesinde yaşayan ortopedik engelli 63 yaşındaki Melih Akın, ceviz kabukları ile geri dönüşüm malzemelerini kullanarak hediyelik eşyalara dönüştürüyor.
Milli Eğitim Bakanlığında memur olarak görev yapan Akın, 25 yıl önce emekli olarak Babaeski ilçesine yerleşti.Boş zamanlarını değerlendirmeye karar veren Akın, Babaeski Gençlik Merkezi’ne gelerek dedesi ve babasından öğrendiği ceviz işleme sanatını burada sürdürüyor.Cevizlerin bir bölümünü keserek içlerini boşaltan Akın, ceviz kabuklarından bağlama, kuş, kuş yuvası ve çanta gibi süs eşyaları üretiyor.Akın, bazı ceviz kabuklarının içerisine ise atık malzemelerden ürettiği meyve, kuş ve tarihi yapılar gibi minyatür figürleri yerleştiriyor.Melih Akın, AA muhabirine, yaşamı boyunca sanatın içinde olduğunu, hobi olarak başladığı çalışmasının büyük beğeni gördüğünü söyledi.Dünyayı ceviz kabuğuna sığdırmaya çalıştığını anlatan Akın, “Hareket kısıtlılığımdan dolayı, yaşımız da geldi, dünyamı daha küçültmek istedim. Bazı ürünleri biraz daha minyatür hale getirip, hani derler ya ‘Ceviz kabuğunun içine ne sığar?’ ben de ‘Şu cevizin içi ne kadar geniş, biz oraya bir şeyler koyalım’ diye düşündüm. Ceviz kabuğunu zedelemeden açarak içine bir dünya yerleştirdim. Cevizin kapısı açıldığında orada nelerin yaşandığını, nelerin olabileceğini cevizin içine aktarmak istedim.” diye konuştu.Gelecek nesillere örnek olmak ve anlamlı bir sergi açmak için çalıştığını dile getiren Akın, atık malzemeleri kullanarak geri dönüşüme dikkat çektiğini kaydetti.Akın, ceviz kabuğunu işlemenin 5-10 gün sürdüğünü, yaptığı çalışmaları hediye edip sergilediğini söyledi.Bugüne kadar 500’e yakın eser ürettiğini belirten Akın, yaptığı işin zor olduğu kadar da keyifli olduğunu ifade etti.Bu sanat sayesinde kendini zinde hissettiğini dile getiren Akın, şunları kaydetti:”Bu iş biraz sabır işi. Ben kullandığım malzemelerin hiçbirine para vermiyorum, bir bedel yok burada, bir emek var, bir sabır var. Sonuçta bu ceviz kabuğu yanacak, çöpe gidecek. Ben bunları değerlendiriyorum, içine ne varsa koyuyorum. Menteşe yapacaksam tel parçaları topluyorum, neyi görüyorsam atılmış, benim bir çantam var, onun içine atıyorum, sonra ayırıyorum.Ben cevizi işlerken başka hiçbir şeyi görmüyorum, işime odaklanıyorum, onun içine giriyorum sadece. Etrafımda ne oluyor, ne dönüyor hiç bilmiyorum. Yani biri seslense bana ‘evet, evet’ diyorum ama sonuçta dünyam onun içinde. O cevizin içinde o günü yaşıyormuş, o ortamda bulunuyormuş gibi hissettiğinizde sonuca varıyorsunuz. Benim dünyam bu cevizin içinde.”